منوچهر والی‌زاده، صدای ماندگار دوبله ایران، دار فانی را وداع گفت

به گزارش پارت نیوز؛ منوچهر والی زاده دوبلور باسابقه و مطرح امروز چهارشنبه اول اسفندماه پس از دو هفته بستری بودن در آی سی یو در بیمارستان درگذشت. فرشید شکیبا مدیر دوبلاژ تلویزیون در صفحه اجتماعی خود خبر درگذشت این هنرمند را اعلام کرده است.

منوچهر والی‌زاده از آن دست هنرمندانی است که با عشق به این حوزه ورود پیدا کرد و عمر خود را از ابتدای جوانی در استودیوها گذراند. در ابتدای انقلاب، با اصرار و پشتکاری بالا، سهم قابل‌توجهی در هنر دوبله و صداپیشگی ایفا کرد و اجازه نداد تا در رکود تولیدات ملی، آثار خارجی نیز از دسترس مخاطب خارج شود.

بر اساس گزارش ایرنا، او تفکر گشایش‌گری داشت؛ درست در اوج شهرت بود که صداپیشگی انیمیشن «لوک خوش‌شانس» به او پیشنهاد شد. پیشنهادی که او با چشم تیزبین و حرفه‌ای خود به آن نگاه کرد و همان کار، حالا به‌عنوان یکی از ماندگارترین‌ها در کارنامه‌اش باقی مانده است.

والی‌زاده صدای گرم و جوانی داشت. تلورانس ویژه صدایش به او این امکان را می‌داد تا طنازی‌های مختلفی داشته باشد. کش و قوس‌های آوایی را به خوبی می‌دانست و شخصیتی مستقل به سوژه‌هایش می‌داد. این جان‌بخشی مضاعف به شخصیت، سبب ارتباط صمیمانه مخاطب با اثر می‌شد و به یکی از مولفه‌های علاقمندی مخاطب برای پیگیری اثر تبدیل می‌شد.

این مجموعه خصایص، سبک خاص والی‌زاده در هنر دوبله بود. استقلال و تشخص هنری او سبب شد تا سینمادوستان، تصور صدای تام کروز را با صدایی دیگر، آزاردهنده ببینند. بی‌اغراق نیست اگر ادعا کنیم والی‌زاده سهم بسیاری در محبوبیت تام هنکس در ایران داشته است. گرچه او هنرنمایی‌های دیگری را نیز در کالبد هریسون فورد، جان تراولتا، نیکلاس کیج و… آفریده است.

یکی از انتخاب‌های درست و هوشمندانه والی‌زاده در کارنامه خود، انحصارطلبی در حوزه دوبله بوده است. والی‌زاده در سال‌های پیش از انقلاب، سابقه حضور در مقابل دوربین را داشت، کار در رادیو را نیز قبل از دوبله آغاز کرده بود اما از یک جایی به بعد، تمرکز اصلی خود را بر روی دوبله گذاشت. گویندگی را به دلیل ارتباط مستقیمی که با دوبله داشت، تا سال‌های پایانی عمر خود حفظ کرد اما از بازیگری، به‌درستی فاصله گرفت. خود او نیز بارها بر این رحجان اعتراف کرده بود و اصالت ویژه‌ای به هنر دوبله داشت.

یکی دیگر از خصایص ویژه والی‌زاده، ارتباط بهینه و مستقیم با فناوری‌های روز این حوزه بود. او هیچ‌گاه ورود مدرنیته به این عرصه را منکر نشد و تلاش کرد تا خود را متناسب با این ظرفیت جدید، به‌روز کند. به کارش شتاب بیشتری داد تا مرز دوبله سنتی و مدرن، شامل حال او نشود. به همین دلیل بود که تا آخرین روزهای عمر، مشغول کار بود و پیشنهادات بسیاری برای اجرا داشت که این قابلیت، او را از بسیاری از همکارانش منفک می‌ساخت.

والی‌زاده متاسفانه از یک سال پیش، درگیر عوارض ناشی از اختلالات تنفسی و ریوی شد که او را چندبار به بیمارستان کشاند؛ اراده و تعصب او اما اجازه نداد تا خانه‌نشین شود. رفت‌وآمدهای خود به رادیو و استودیوهای دوبله را بیشتر کرد و برای ما خاطرات بیشتری ساخت.

جنس صدای این هنرمند و غیرتی که در این ساحت تخصصی داشت، سبب شد تا امروز به این حقیقت تلخ اعتراف کنیم که والی‌زاده جایگزینی نخواهد داشت تا کرسی چنین صدایی در رادیو، سینما و تلویزیون کشورمان، تا همیشه خالی بماند.

انتهای مطلب/ ی.ر