خداحافظی با فرمولهای قدیمی ثروت؛ چرا «پسانداز کردن» دیگر جواب نمیدهد؟
بیایید با یک واقعیت تلخ شروع کنیم که احتمالاً هر روز موقع کارت کشیدن در فروشگاه یا چک کردن موجودی حسابتان با آن روبرو میشوید: «پول نقد، وفا ندارد.» در اقتصاد امروز ما، نگه داشتن پول نقد مثل نگه داشتن یک تکه یخ در گرمای مرداد است. شما هیچ کاری نمیکنید، خرجش نمیکنید، اما جلوی چشمانتان آب میشود و کوچک و کوچکتر میشود.
فهرست
شاید ده سال پیش، فرمول موفقیت مالی ساده بود: «کمتر خرج کن، بیشتر پسانداز کن، خانه بخر.» اما امروز این معادله به هم ریخته است. سرعت رشد قیمتها آنقدر عجیب شده که شما با پسانداز کردن حقوق کارمندی، شاید سالها طول بکشد تا فقط بتوانید پراید مدل پایین بخرید، چه برسد به خانه. اینجاست که آدمهای باهوش، استراتژیشان را عوض کردهاند. آنها فهمیدهاند که در این دوران، «کار کردنِ پول» مهمتر از «کار کردنِ خودشان» است.
اما سوال بزرگ اینجاست: ما که نه ارثیههای میلیاردی داریم و نه رانتهای اطلاعاتی، چطور میتوانیم پولمان را به کار بگیریم؟ آیا بازاری هست که هم سودش از تورم جلو بزند و هم سرمایه ما را نسوزاند؟ امروز میخواهیم بدون تعارف و شعار، پلتفرمی را کالبدشکافی کنیم که ادعا میکند این گره کور را باز کرده است: «دونگی».
پارادوکس «پولِ کم» و «سودِ زیاد»
همیشه یک قانون نانوشته در بازارهای مالی وجود داشته که میگفت: «سود خوب، مالِ پولِ درشت است.» بانکها به سپردههای چند ده میلیاردی سودهای ویژه میدادند، دلالهای ملک با سرمایههای سنگین بازار را تکان میدادند و ما مردم عادی، تماشاچی بودیم.
اما تکنولوژی، ذاتاً دموکرات است. یعنی دوست دارد امکانات لوکس را عمومی کند. پلتفرم دونگی (Dongi) دقیقاً با همین فلسفه شکل گرفت: شکستن انحصار سرمایهگذاری. این پلتفرم با استفاده از مدلی به نام «تامین مالی جمعی» (Crowdfunding)، کاری کرده که پولهای خرد من و شما، وقتی کنار هم قرار میگیرند، قدرت چانهزنی میلیاردی پیدا کنند.
دیگر سرمایه گذاری با پول کم یک رویا یا یک تیتر تبلیغاتی نیست؛ یک مکانیسم دقیق مالی است. در دونگی، شما با مبالغی که شاید الان پول یک جفت کفش برند هم نباشد، وارد پروژههایی میشوید که قبلاً فقط در انحصار هلدینگهای بزرگ بود. شما عملاً شریک تجاری کارخانههایی میشوید که محصولاتشان را در قفسه فروشگاهها میبینید.
چرا بورس نه؟ چرا طلا نه؟ چرا دونگی؟
این سوالی است که باید پرسید. چرا وقتی میتوانیم سکه بخریم و زیر بالش بگذاریم، باید پولمان را وارد دونگی کنیم؟ جواب در «ریسک» و «کارکرد» نهفته است. بازار بورس (سهام)، نیازمند دانش تحلیل تکنیکال و بنیادین است. اگر بلد نباشید، سرمایهتان در یک هفته نصف میشود. بازار طلا و دلار هم نوسانات لحظهای دارد و البته، هیچ ارزش افزودهای برای کشور ندارد (صرفاً جابجایی پول است).
اما دونگی یک بازی «برد-برد» واقعی است. ۱. سود ثابت نیست، اما مشخص و پیش بینی شده است: در دونگی شما وام نمیدهید، مشارکت میکنید. اما طرحها طوری انتخاب میشوند که حاشیه سود امنی پیش بینی شده ای داشته باشند. پیشبینی سودهای ۳۵ تا ۴۵ درصد (و گاهی بیشتر و گاهی کمتر) در این پلتفرم، عددی است که بانکها حتی خوابش را هم نمیبینند. ۲. معافیت مالیاتی: این برگ برنده شماست. دولت برای حمایت از تولید، سود حاصل از کرادفاندینگ را از مالیات معاف کرده. یعنی سود خالصِ خالص.
پشت پرده اعتماد؛ آیا پولمان امن است؟
بیپرده بگوییم؛ اینترنت پر از سایتهایی است که وعدههای عجیب میدهند و یک شب غیبشان میزند. تشخیص یک سایت سرمایه گذاری معتبر از یک کلاهبرداری پانزی، کار سختی نیست اگر بدانید کجا را نگاه کنید.
اعتبار دونگی به طراحی سایت شیک یا تبلیغات بیلبوردیاش نیست؛ به «مجوز» و «تضامین» است.
نهاد ناظر: دونگی زیر نظر مستقیم «فرابورس ایران» کار میکند. یعنی تمام تراکنشها، تمام قراردادها و تمام طرحها رصد میشوند.
تضامین نقدشونده: این مهمترین بخش ماجراست. دونگی قبل از اینکه طرحی را جلوی من و شما بگذارد، یقه سرمایهپذیر (صاحب کسبوکار) را میگیرد و از او تضمین محکم میخواهد. این تضمین معمولاً «ضمانتنامه تعهد پرداخت بانکی» است. میدانید یعنی چه؟ یعنی اگر شرکت ورشکست شد، آتش گرفت یا مدیرعاملش فرار کرد، بانک موظف است اصل و سود پول شما را در سررسید پرداخت کند. این یعنی ریسک نکول (عدم پرداخت) نزدیک به صفر.
داستان واقعی: پول شما کجا میرود؟
بیایید از کلیات بیرون بیاییم. وقتی شما در دونگی روی دکمه «سرمایهگذاری» کلیک میکنید، چه اتفاقی میافتد؟ پول شما وارد یک حساب بانکی تحت نظارت میشود. وقتی مبلغ مورد نیاز جمع شد (مثلاً ۱۰ میلیارد تومان برای خرید مواد اولیه یک شرکت داروسازی)، پول به شرکت داده میشود. شرکت مواد را میخرد، دارو را تولید میکند، میفروشد و سود حاصله را برمیگرداند.
شما در تمام این مراحل، از طریق گزارشهای شفافی که در سایت منتشر میشود، در جریان کار هستید. حس اینکه سرمایهتان دارد «کار میکند» و یک گوشه از اقتصاد مملکت را هل میدهد، حس متفاوتی است. شما دیگر یک دلال نیستید؛ شما یک تأمینکننده مالی هستید.
فرصتسوزی ممنوع؛ هزینهِ «انجام ندادن»
در علم اقتصاد مفهومی داریم به نام «هزینه فرصت». یعنی اگر شما ۱۰۰ میلیون تومان دارید و هیچ کاری با آن نمیکنید، در واقع دارید ضرر میدهید. چون این پول میتوانست در جایی مثل دونگی، سالی ۴۰ میلیون تومان برایتان سود بسازد. پس شما ۱۰۰ میلیون ندارید، شما دارید ماهی ۳-۴ میلیون تومان دور میریزید!
خیلیها میترسند. میگویند «بگذار ببینیم چه میشود». اما تجربه ثابت کرده در اقتصادهای تورمی، برنده کسی است که سریع تصمیم میگیرد. نشستن و تماشا کردن، پرهزینهترین استراتژی ممکن است.
جمعبندی: نقشه راه جدید شما
اگر خسته شدهاید از اینکه ببینید ارزش زحماتتان هر روز کمتر میشود، وقتش است که ابزارهای جدید را امتحان کنید. دونگی پیچیده نیست. نیاز به نشستن پشت مانیتور و تحلیل نمودارهای عجیب و غریب ندارد. یک پلتفرم شفاف است که کارش وصل کردن «پولهای باهوش» به «کسبوکارهای مولد» است.
پیشنهاد میکنم همین الان، نه برای سرمایهگذاری، بلکه فقط برای کنجکاوی، سری به dongi.ir بزنید. لیست طرحها را ببینید. سودها را چک کنید. گزارشهای ارزیابی ریسک را بخوانید (بله، دونگی حتی ریسکها را هم شفاف مینویسد). شاید با دیدن اعداد و ارقام، متوجه شوید که راه نجات از این فشار اقتصادی، کار بیشتر نیست؛ سرمایهگذاری هوشمندانهتر است.
آینده مالی شما، نتیجه تصمیماتی است که امروز میگیرید، نه آرزوهایی که در سر دارید. مسیر باز است، کافیست قدم اول را بردارید.
